Hoe zijn ze, de Canadezen?
Door: Olaf
Blijf op de hoogte en volg Olaf
27 Februari 2014 | Canada, Nanaimo
Zoals beloofd vorige keer schrijf ik deze blog over Canada en 'de Canadezen'. Nou meteen dan maar even een waarschuwing vooraf: zie dit vooral niet als een representatieve beschrijving van heel Canada of de mensen die er wonen. De verschillen in dit immense land zijn daarvoor te groot en daarnaast heb ik natuurlijk vooral in een kringetje vertoefd van hoogopgeleide mensen in het onderwijs op een specifieke plek op nota bene een eiland.
Zo, en bovenstaande geeft al aan dat ik heb geleerd om te gaan met de 'disclaimer'-cultuur hier. Voor alles dekt men zich juridisch in, overal zie je waarschuwingsbordjes en instructies voor het geval zich gevaarlijke situaties voor doen. Ik moest echt lachen om een aantal mails die ik via de universiteit kreeg met hierin een complete procedure hoe om te gaan met 'date-rape' drugs en met een of andere gek die de universiteit belt met vieze praatjes. En ik zag een bordje bij een podium ergens op een marktplein, waarop stond vermeld: 'for your own safety, please do not enter the stage'. O ja, onder het mom van je eigen veiligheid willen we niet dat je het podium opkomt, maar eigenlijk willen we gewoon niet dat je dat doet. Althans zo intepreteer ik het...
Tsja, en die claim-cultuur is natuurlijk iets wat we van Amerikanen gewend zijn en de vraag is natuurlijk: lijken Canadezen op Amerikanen? Deze vraag hier stellen is een beetje hetzelfde als ons vergelijken met Duitsers en de reacties die hierop volgen -wat waren ze hier blij dat ze boven de USA waren geeindigd in het medaille-klassement van de Olympische spelen! Maar het antwoord op deze vraag is zowel ja en nee. Ook hier zijn mensen heel aardig, optimistisch en service-gericht en wordt er continu gevraagd 'how are you doing?'. Het verschil met hun zuiderburen is dat Canadezen vaak echt wel geinteresseerd zijn en het is allemaal een stuk oprechter en minder nep. Mensen hier zijn echt super-aardig (als mensen uit de bus stappen zegt iedereen 'thank you' tegen de buschauffeur) en dat zien ze eigenlijk ook wel als hun manco. Weinig mensen hier durfen confrontaties aan en men is hier behoorlijk conflictvermijdend.
Ik denk dat dat te maken heeft met hun voorouders: dit waren denk ik toch vooral gelovige mensen met idealen en een avontuurlijke inborst die vanuit Europa hier naar toe kwamen. Dat zit er nog steeds een beetje in en vrijwel iedereen die ik spreek heeft het over hun Europese roots, of dat nou Engels, Duits, Italiaans of Nederlands is. Al veel Nederlandse achternamen gezien hier! Maar aan de andere kant is Europa ook wel iets van vroeger en zijn ze hier veel meer gericht op de Pacific Rim, dat zijn alle landen die aan de Grote Oceaan liggen, zoals China, Japan, Australie en de Zuid-Amerikaanse landen. Het voelt ook echt nog als een land in opbouw, want als hier iets 'historical' is, is het maximaal 150 jaar oud. Een lachertje voor iemand van het Oude Continent natuurlijk! Wat ik trouwens niet wist is dat ze hier erg bezig zijn (ik zou zeggen haast geobsedeerd) met de rehabilitatie van 'first nations'. Dat is het politiek-correcte woord voor wat wij indianen zouden noemen. Er heerst een enorm schuldgevoel hoe deze mensen vroeger behandeld zijn en ze worden nu overal genoemd en bij betrokken. Op de universiteit is er zelfs een 'first nation' house voor studenten die die afkomst hebben.
Wat ik ook merk -en dat heeft wellicht weer te maken met hun voorouders- is dat men hier op sommige gebieden een beetje ouderwets en bangig is: huizen zijn over het algemeen tuttig ingericht, hetzelfde geldt voor de kleding en iedereen doet hier ongevraagd zijn schoenen uit als men op bezoek is. Daarnaast raakt men snel in paniek over het weer ('oei, een storm is op komst, met windstoten van wel 80 km per uur' -ja, so what is the problem zeg ik dan...) en als ze politie zien of langs een ongeluk rijden. Aan de andere kant is men hier wel een stuk vooruitstrevender als het gaat om milieubewustzijn en gezondheid (vooral eten), sport en mindfulness, zoals yoga en zelfhulpboeken. Maar goed, dit eiland wordt niet voor niets 'hippie paradise' genoemd door de rest van Canada. En natuur is super belangrijk hier, cultuur komt echt op het tweede plan.
En om dan toch weer te eindigen met een vergelijking met de Amerikanen: ook hier vinden mensen het lastig om stil te zijn, word je soms voor de gek gehouden door de enorme verbale begaafdheid en het verkooptalent van mensen (en blijken dingen inhoudelijk weinig voor te stellen), is familie veel belangrijker dan bij ons en zijn er ontzettend veel TV reclames. En je krijgt geen koffie bij een zakelijke afspraak...
Dit waren zomaar wat dingen die me zijn opgevallen de bijna afgelopen twee maanden, die ik ook heb opgeschreven in een oranje (!) opschrijfboekje. Misschien volgt er nog een deel 2.
Er zijn nog twee dingen die ik wil vermelden voor ik me op mijn avondmaal stort -meestal geen aardappelen, vlees, groenten trouwens: deze keer heb ik geen foto's bijgevoegd, want dit zijn de dagelijkse dingen die ik meemaak en dan is het een beetje lastig. Daarnaast hebben een aantal mensen mij vragen gesteld via de blog, ik zal hen de komende dagen persoonlijk mailen. En voor degene die het niet prettig vinden om 'en plein publique' tet reageren op mijn verhalen, mail me gerust.
Groeten vanuit een nog altijd besneeuwd Nanaimo -afgelopen weekend is er 40 (!) cm gevallen, zeer uitzonderlijk voor hier. Het smelt nu snel weg, maar het is nog overal wit.
Olaf
Zo, en bovenstaande geeft al aan dat ik heb geleerd om te gaan met de 'disclaimer'-cultuur hier. Voor alles dekt men zich juridisch in, overal zie je waarschuwingsbordjes en instructies voor het geval zich gevaarlijke situaties voor doen. Ik moest echt lachen om een aantal mails die ik via de universiteit kreeg met hierin een complete procedure hoe om te gaan met 'date-rape' drugs en met een of andere gek die de universiteit belt met vieze praatjes. En ik zag een bordje bij een podium ergens op een marktplein, waarop stond vermeld: 'for your own safety, please do not enter the stage'. O ja, onder het mom van je eigen veiligheid willen we niet dat je het podium opkomt, maar eigenlijk willen we gewoon niet dat je dat doet. Althans zo intepreteer ik het...
Tsja, en die claim-cultuur is natuurlijk iets wat we van Amerikanen gewend zijn en de vraag is natuurlijk: lijken Canadezen op Amerikanen? Deze vraag hier stellen is een beetje hetzelfde als ons vergelijken met Duitsers en de reacties die hierop volgen -wat waren ze hier blij dat ze boven de USA waren geeindigd in het medaille-klassement van de Olympische spelen! Maar het antwoord op deze vraag is zowel ja en nee. Ook hier zijn mensen heel aardig, optimistisch en service-gericht en wordt er continu gevraagd 'how are you doing?'. Het verschil met hun zuiderburen is dat Canadezen vaak echt wel geinteresseerd zijn en het is allemaal een stuk oprechter en minder nep. Mensen hier zijn echt super-aardig (als mensen uit de bus stappen zegt iedereen 'thank you' tegen de buschauffeur) en dat zien ze eigenlijk ook wel als hun manco. Weinig mensen hier durfen confrontaties aan en men is hier behoorlijk conflictvermijdend.
Ik denk dat dat te maken heeft met hun voorouders: dit waren denk ik toch vooral gelovige mensen met idealen en een avontuurlijke inborst die vanuit Europa hier naar toe kwamen. Dat zit er nog steeds een beetje in en vrijwel iedereen die ik spreek heeft het over hun Europese roots, of dat nou Engels, Duits, Italiaans of Nederlands is. Al veel Nederlandse achternamen gezien hier! Maar aan de andere kant is Europa ook wel iets van vroeger en zijn ze hier veel meer gericht op de Pacific Rim, dat zijn alle landen die aan de Grote Oceaan liggen, zoals China, Japan, Australie en de Zuid-Amerikaanse landen. Het voelt ook echt nog als een land in opbouw, want als hier iets 'historical' is, is het maximaal 150 jaar oud. Een lachertje voor iemand van het Oude Continent natuurlijk! Wat ik trouwens niet wist is dat ze hier erg bezig zijn (ik zou zeggen haast geobsedeerd) met de rehabilitatie van 'first nations'. Dat is het politiek-correcte woord voor wat wij indianen zouden noemen. Er heerst een enorm schuldgevoel hoe deze mensen vroeger behandeld zijn en ze worden nu overal genoemd en bij betrokken. Op de universiteit is er zelfs een 'first nation' house voor studenten die die afkomst hebben.
Wat ik ook merk -en dat heeft wellicht weer te maken met hun voorouders- is dat men hier op sommige gebieden een beetje ouderwets en bangig is: huizen zijn over het algemeen tuttig ingericht, hetzelfde geldt voor de kleding en iedereen doet hier ongevraagd zijn schoenen uit als men op bezoek is. Daarnaast raakt men snel in paniek over het weer ('oei, een storm is op komst, met windstoten van wel 80 km per uur' -ja, so what is the problem zeg ik dan...) en als ze politie zien of langs een ongeluk rijden. Aan de andere kant is men hier wel een stuk vooruitstrevender als het gaat om milieubewustzijn en gezondheid (vooral eten), sport en mindfulness, zoals yoga en zelfhulpboeken. Maar goed, dit eiland wordt niet voor niets 'hippie paradise' genoemd door de rest van Canada. En natuur is super belangrijk hier, cultuur komt echt op het tweede plan.
En om dan toch weer te eindigen met een vergelijking met de Amerikanen: ook hier vinden mensen het lastig om stil te zijn, word je soms voor de gek gehouden door de enorme verbale begaafdheid en het verkooptalent van mensen (en blijken dingen inhoudelijk weinig voor te stellen), is familie veel belangrijker dan bij ons en zijn er ontzettend veel TV reclames. En je krijgt geen koffie bij een zakelijke afspraak...
Dit waren zomaar wat dingen die me zijn opgevallen de bijna afgelopen twee maanden, die ik ook heb opgeschreven in een oranje (!) opschrijfboekje. Misschien volgt er nog een deel 2.
Er zijn nog twee dingen die ik wil vermelden voor ik me op mijn avondmaal stort -meestal geen aardappelen, vlees, groenten trouwens: deze keer heb ik geen foto's bijgevoegd, want dit zijn de dagelijkse dingen die ik meemaak en dan is het een beetje lastig. Daarnaast hebben een aantal mensen mij vragen gesteld via de blog, ik zal hen de komende dagen persoonlijk mailen. En voor degene die het niet prettig vinden om 'en plein publique' tet reageren op mijn verhalen, mail me gerust.
Groeten vanuit een nog altijd besneeuwd Nanaimo -afgelopen weekend is er 40 (!) cm gevallen, zeer uitzonderlijk voor hier. Het smelt nu snel weg, maar het is nog overal wit.
Olaf
-
27 Februari 2014 - 07:31
Simon:
Mooie verhalen weer Olaf. Leuk om zo mee te genieten.
-
27 Februari 2014 - 08:51
Harm:
Heeej Olaf, schitterende uiteenzetting opnieuw, met alles er in, historisch besef, culturele achtergronden, spijtoptanten en nog veel meer ... Zoveel overeenkomsten als er zijn, zoveel verschillens zijn er dus ook (gewenst en ongewenst). Het belangrijkste is natuurlijk of jij je thuis voelt op dit 'eiland' (in meerder opzichten als ik je goed begrijp) en volgens mij kun je die vraag met een volmondig ja beantwoorden.
Overigens is het wel aardig om ondanks de medailleregen bij de Canadezen (waarbij met name de ijshockeytitel natuurlijk in het oog springt, zowel bij de heren als ook bij de dames) eens voorzichtig te informeren naar het aantal medailles dat Canada heeft behaald bij het langebaanschaatsen :).
Ik weet niet of je het hebt meegekregen, maar door de bizarre resultaten van de Dutch, deden zich op een gegeven moment wel hele sterke verhalen de rondte, o.a. in de Washington Post, waar in een beeld werd geschetst van Nederland wat echt als belachelijk is te typeren, maar volgens deze krant de verklaring voor het schaatssucces zou zijn. Volgens de Post bewegen Nederlanders zich standaard in de winter op de schaats van stad naar stad en van dorp naar dorp, duhhh hahah ...
Enjoy Olaf, dat ben je aan het doen en ik zou zeggen, lekker volhouden
-
27 Februari 2014 - 08:52
Richard (Eikel):
Ha die Olaf,
Nu je het over natuur hebt, een natuurfenomeen wil ik in ieder geval even met je delen, gisterennamiddag zo rond 16.03, het is al rustig op school, de centrale hal, bij de fotowall, door een speciale lichtval heb je rond je foto in de fotowall een lichtblauw aureool en is het jammer dat je initialen OE i.p.v. EO of JC (el salvador) zijn.....blijven bloggen en zoeken naar die Grizzly.
groet.
Richard -
27 Februari 2014 - 09:27
Arend:
Erg leuk om te lezen. We zullen jou eens naar India sturen, kijken wat voor verhalen we dan krijgen;-)
Arend -
27 Februari 2014 - 10:41
Pelle:
Wat schrijf je toch uitermate plezierig leesbare teksten jongen. Infotainment op een paplepel met een scheutje azijn hier en daar. Lekkere bite.
Al weer 2 maanden away from home; het gaat hier al zo snel voorbij, hoe moet dat jou dan wel vergaan aldaar.
Blijf genieten en schrijven!
Groet, Pelle
Gewiekste Telefoonverkoper -
27 Februari 2014 - 13:18
Richard (Eikel):
en nog meer belanghebbend nieuws, de aloude merknaam voor onze 1ste jaars studenten dreigt te verdwijnen, herorientatie, strategische profilering en sectorale aanscherping leiden tot uitdagende tracks, in de wandelgangen wordt nu gesproken over "Trekkies" (i.p.v. Hopjes) ook omdat 'Hopje' nog vrij jong en ongericht klinkt terwijl er natuurlijk een algemene tendens is van het gericht najagen van smart gestelde doelen, de one-liner voor de postpropedeuse wordt daarmee mogelijk "Boldly go where no man has gone before", de selectieprocedure zal volgens een soort 'Voice of' format gaan plaatsvinden
Tot zover
-
27 Februari 2014 - 17:41
Judith:
Wat lees ik nu Olaf, zijn ze helemaal niet geïnteresseerd in cultuur. Geen land voor jouw cultuurtrutje. Dat is nu al een feit of misschien nog wel wat community art. Daar zie ik die Canadezen wel voor aan.
Overigens die optie van India, die Arend oppert wordt inderdaad wel heel interessant voor deze niet echte Azië liefhebber, maar ik wil je daar dan wel graag in begeleiden. Ik ben toch benieuwd waar jij mij straks allemaal gaat rondleiden.
Judith -
28 Februari 2014 - 10:25
Mireille:
Hoi Olaf, leuk weer! Grappige uiteenzetting van wat je allemaal opvalt. Ben wel benieuwd wat je dan wél eet, ipv aardappels, vlees en groente. Kan je een beetje kook-inspiratie opdoen daar?
En inderdaad, teveel natuur is niet goed voor cultuurtrutjes.... Denk dat je toch wat cultuur in moet bouwen in de pré-honneymoon!
Plezier nog!
Gr. Mireille
-
28 Februari 2014 - 11:08
Peter:
Hoi olaf,
Inmiddels de derde poging om te reageren, hopelijk wordt ie nu wel geplaatst. Of zit er censuur op die blog van je? Geweldig om je avonturen en observaties te lezen, ik zou er graag ook eens een keer gaan kijken. ik heb een vriendin uit Canada, ik herken veel van wat je in deze blog schrijft. Je bent alweer een aardig eind op weg met je verblijf daar zeg, time flies. Hier gaat alles prima, behalve mijn rug, da's wel balen. Ik kijk uit naar je volgende epistel, wanneer komt Judtih eigenlijk jouw kant op? nou, veel plezier mog!
groeten,
peter -
28 Februari 2014 - 20:38
Anne:
Ha die Olaf,
Time flies when you're having fun ; - )
En nu maar hopen dat Judith straks ook zoveel fun heeft. Dit weekend gaat dat in ieder geval weer lekker ouderwets lukken. haha… we zullen aan je denken!!
Groetjes Anne en van John.
( die heeft ook een rustig weekend voor de boeg…Die gaat de vloer in de olie zetten. Dat komt goed uit. Wij in de olie, de vloer in de olie…. )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
